Door de gebeurtenissen die ons vandaag de dag bereiken, besef ik terdege dat het Woord verder en hoger reikt dan menselijk welzijn om het welzijn alleen,zie Jesaja 55.
Het is moeilijk te bevatten, dat het Woord ons eeuwigheidswaarde voor houdt, omdat wij mensen voornamelijk vanuit ons menszijn handelen, voelen en ervaren.
Toch zijn de woorden over de vrede die alle verstand te boven gaat, woorden van leven en kracht, omdat zij vanuit het Vaderhart gesproken worden. Wij lezen ze als woorden, maar de geestelijke begrippen zijn zó wonderlijk flexibel, dat zij gevat in menselijke tekens hun kracht niet verliezen.
We spreken over wereld, maar lijkt dat niet één grote stad met allerlei lijkt het wel op zichzelfstaande wijken, waar wij met één druk op de knop het plaatselijk nieuws van kunnen vernemen. Ook kunnen we met één druk op de knop het persoonlijk verslag van een desbetreffende inwoner te weten komen.
Als ik kijk naar de woorden uit 1 Corinthe 10 lees ik over onze vaders die ons tot voorbeeld waren…
Wie zijn die “ons”?
“En ik wil niet” zegt Paulus, “dat gij onwetende zijt”….
Het Woord spreekt in familiaire termen….broeders…onze vaders…
De vaders waren zij die ondermeer onderaan de berg stonden tesamen met veel vermengd volk en allen door hun instemming op het woord van YHVH kinderen Israels werden genoemd. Dat was een geestelijke overdracht, die tot uiting kwam in praktisch handelen.
Het woord “broeders” vermeldt niet welke afkomst geprefereerd werd. Door de eeuwen heen en heden ten dage hebben mensen uit allerlei landen deze woorden gelezen en mogen aan de hand van de brieven der apostelen weten dat er geen verschil meer is in Yeshua de Gezalfde.
Net zoals onder de berg worden vreemdelingen broeders genoemd en maken zij deel uit van Vaders huisgezin – Gal_3:28 Daarin is noch Jood noch Griek; daarin is noch dienstbare noch vrije; daarin is geen man en vrouw; want gij allen zijt een in Yeshua de Gezalfde.
Sluitend!
Onze vaders ons tot voorbeeld..
In de Corinthebrief lezen wij exact de letterlijke fysieke eenwording van dat volkje Israel inclusief vreemdelingen als collectief volk gegrond op YHVH’s Woord wat nodig is om nu één te worden in Hem.
1Co 10:1 En ik wil niet, broeders, dat gij onwetende zijt, dat onze vaders allen onder de wolk waren, en allen door de zee doorgegaan zijn;
1Co 10:2 En allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee;
1Co 10:3 En allen dezelfde geestelijke spijs gegeten hebben;
1Co 10:4 En allen denzelfden geestelijken drank gedronken hebben; want zij dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde; en de steenrots was Christus.
Allen onder de wolk,allen door de zee, allen gedoopt in de wolk en de zee, allen dezelfde geestelijke voeding en dezelfde geestelijke drank uit de geestelijke steenrots Yeshua.
De condities zijn niet veranderd, zij zijn dezelfde gebleven!
Wanneer wij 1 Corinthe 10 nauwlettend doorlezen, moet het ons ook met een ouderwets woord gezegd van YHVH “op het hart gebonden worden” om te beseffen dat als wij de voorwaarden van Hem niet willen opvolgen wij de tegenstander de ruimte geven binnen en om ons heen huis te houden.
En dat bracht mij tot de situatie vandaag de dag binnen de zogenoemde messiaanse, christelijke gezindte. Waar is de eensgezindheid vanuit de Rots die Yeshua ook wel Jezus genoemd te vinden?
Leeft Hij in het middelpunt van ons bestaan?
Of zijn het onze bij en toevoegingen die bepalen wie wij zijn?
U kunt zelf wel invullen welke die bij en toevoegingen kunnen zijn…verhitte discussies om een ander te overtuigen gaan niet over het redden van de wereld door Yeshua.
Er zijn veel ruimten gecreëerd om de tegenstander gerechterlijk binnen te laten komen, maar er blijkt nog genade.
We moeten terug naar onze eerste Liefde, Die ons redde van de zonde en de dood.
Hij moet in het Middelpunt van onze gedachten zijn. Over Hem en Zijn daden moeten wij spreken. Dat brengt Hem de eer en door Hem de rechtmatige plaats te geven vergroeien wij tot een volk dat YHVH dienen zal. Uit deze houding vloeien Zijn ontfermingen naar anderen.
Niet onze daden maar de Zijne.
Hij heeft ons een familie gegeven, een huis, een baan, geld om vakantie te houden, eten, gelijkgestemde vrienden.
Zijn we niet allen vervallen in min of meerdere mate om het te hebben over wat wijzelf bereikt hebben in plaats van YHVH de eer te geven dat Hij het mogelijk maakte?
Moeten we dan bij elke zin Zijn Naam noemen? Nee, maar uit onze houding en inhoud van gesprek moeten we dat gaan beseffen.
De nood in Israel brengt een eensgezindheid op de been, die hopelijk van duurzame aard is en uitmondt in Baruch ata YHVH… (1)
Wat, als wij gezamelijk volharden in het voortgaan en niet eensgezind worden vanuit die Ene, Die ons redde?
Dan zal het verlaten van de eerste liefde ingenomen gaan worden door nood om ons langs die weg volk te laten worden, waarvan het Woord zo duidelijk getuigt. En zullen wij dan uit nood roepen of uit besef dat wij het zelf over ons hebben laten komen, terwijl wij het zo goed wisten?
Jaren ben ik bezig geweest met verbinden met betrekking tot de geestelijke zonen van Yosef, maar afgezien van een paar getrouwen, was er geen verlangen en nauwelijks inzet.
Bij mijzelf ging de knop om en mijn volk wat zegt Yeshua/Jezus te belijden, te gaan waarschuwen van wat ik besef. Dat maakt mij niet beter, integendeel. Ik wil doorgeven van wat Hij mij te binnen brengt, ook al kost dat mij wat. De opleiding in de levensschool van de Vader heeft mij gehard om enige tegenstand te kunnen incasseren en met Zijn Hulp (en niet anders) blijf ik delen.
We hebben samengevat het volgende te doen:
Terug te gaan naar onze eerste Liefde
Die ons de voorwaarden,zowel persoonlijk alswel collectief zal leren om heilig te worden in Hem om zo gezamelijk het volk te worden waarvan het gehele Woord getuigd.
Beproef mijn woorden!
(1) Onze gedachten en gebeden zijn bij hen die Door Vaders Geest in onze gedachten komen, zoals we dat gewend zijn geworden te doen.
Op reis 