Soevereiniteit te midden van tegenspoed

Tijdens deze formidabele tijden zul je een flink aantal gedetailleerde artikelen vinden die de recente gebeurtenissen in Israël behandelen. Het volgende is echter vanuit een ander en persoonlijker perspectief geschreven.

Soms merken we nauwelijks een reeks gebeurtenissen op die op ons pad komen, totdat de levensomstandigheden ons een inzicht achteraf verschaffen, dat ‘het verschil in de wereld’ maakt. Terugkijkend was dat mijn dagelijkse lezing tijdens de recente Hoge Heilige Dagen, die opeenvolgende hoofdstuklezingen omvat, onderwezen door een bepaalde rabbijn, die dagelijks een audio-opname stuurt. Deze lezingen zijn niet gekoppeld aan de seizoenen van het jaar, maar op Jom Teruah ging het gelezen hoofdstuk over dat specifieke feest.

Op de vooravond van Jom Kippoerim was ik verrast om te ontdekken dat waar we met onze lezing waren gekomen, precies het hoofdstuk was dat spreekt over dit onderwerp. Op een van de dagen van Soekot had de dagelijkse lezing met dit feest te maken.

Een ander tekstgedeelte dat vorige week erg betekenisvol voor mij werd, was Psalm 16, vooral vers 6: “De touwen zijn op aangename plaatsen tot mij gekomen; inderdaad, mijn erfgoed is mooi voor mij”. De “lijnen” zijn “chavalim”, letterlijk touwen die in de oudheid werden gebruikt om territoria of zones af te bakenen. Dat woord betekent echter ook ‘problemen, beproevingen, weeën’ enz.

Zo werd mij getoond dat mijn door YHWH toegewezen ‘territorium’ van omstandigheden enige kwellingen of moeilijkheden kan hebben, maar deze zijn niet zonder hun ‘aangenaamheid’, wat uiteindelijk kan leiden tot een “prachtige erfenis” of “erfenis”.

Vorige week vestigde een van de deelnemers tijdens onze wekelijkse lof- en gebedsbijeenkomst onze aandacht op Davids klaagzang over Saul en Yonatan, in 2 Samuël hoofdstuk 1. Een van die verzen verscheen steeds op de mobiele telefoon en via Bluetooth op de ontvanger. in de auto, dag in dag uit: “Hoe de machtigen zijn gevallen en de oorlogswapens zijn vergaan!” (vers 27).

Vrijdag gingen we naar Boven-Galilea, bij de Libanese grens, voor de vierde verjaardag van onze kleinzoon. Vooraf gingen we condoleances betuigen aan een jonge weduwe, moeder van drie jonge kinderen, die een van de weinige gelovigen is in deze kibboets, waar onze dochter en familie wonen. In een mum van tijd sloeg de sfeer om, in de succah waar het heerlijke verjaardagsfeestje plaatsvond. Tijdens een gesprek met mijn schoonfamilie, die typisch linkse atheïst is, over de diepe sociale verdeeldheid in onze samenleving, merkte zij op dat bij afwezigheid van een ‘verantwoordelijke volwassene’ aan het roer van het land de enige redding uit deze situatie, een crisis zal zijn, en bovendien niets minder dan een catastrofe. Haar woorden gingen regelrecht mijn hart binnen, en ik wist, en vertelde haar dat zelfs, dat wat ze zei een profetie van bijbelse omvang was. De woorden waarmee ik op haar reageerde waren: “We lokken onszelf in brand, dit is onvermijdelijk”.

Zoals je je kunt voorstellen, werd de volgende ochtend (Shabbat, Shemini Atzeret/Simchat Torah), kort na 6 uur ’s ochtends, Ik kreeg een bericht van mijn schoonfamilie: “Gisteravond hebben we gesproken over de catastrofe die ons uit onze situatie zal redden, misschien is het nu…”

Vanaf dat moment stond de wereld op zijn kop. Op de vijftigste verjaardag van de Jom Kipoer-oktober-oorlog kwamen we in een situatie terecht die we nooit hadden voorzien of verwacht, en die op de een of andere manier ook een herhaling was van de oorlog van 1973. Een van de centrale gebeurtenissen waarbij een groot bloedbad plaatsvond, was op een ‘trancefeest’ waar drieduizend jonge mensen (van wie sommigen schaars gekleed waren) niet alleen aan het dansen, drinken enz. waren, maar dat ook deden met een enorme afbeelding van een Budha direct in hun midden.

Hoezeer de harten ook gebroken zijn vanwege het verlies van zoveel jonge levens of de ontvoering en mishandeling van anderen, het is moeilijk om niet een of andere verbinding te leggen…

Aan de andere kant zijn anderen het slachtoffer geweest van dezelfde wreedheden, maar gaven hun leven opofferen voor anderen, “inderdaad, hoe de machtigen zijn gevallen en de oorlogswapens zijn vergaan!”. Zovelen zijn door hun wrede en meedogenloze ontvoerders door de straten van Gaza geparadeerd, waardoor vers 20 van 2 Samuël hoofdstuk 1 griezelig relevant is geworden: “Vertel het niet in Gath, verkondig het niet in de straten van Ashkelon – opdat de dochters van de Filistijnen verheugen zich, opdat de dochters van de onbesnedenen niet zegevieren”. Terugkijkend op mijn week werd elk Woord van Yah op Zijn perfecte timing verkondigd, en dat bracht zoveel vertrouwen in Zijn totale soevereiniteit, uiteraard niet alleen in mijn leven maar in het algemeen. Ik kon het niet laten om te denken: “De lijnen/grenzen van het lijden zijn voor ons gevallen” ondanks alles “op aangename plaatsen”, wat zal leiden tot de “prachtige erfenis” die YHVH voor ons heeft. Bovendien zal het je niet verbazen dat, hoewel ik de opnames van de rabbijn al een aantal dagen niet heb gelezen, vanwege de omstandigheden, ik gisteren het Leviticus-hoofdstuk heb ingehaald, dat handelt over de zegeningen en de vloeken.

https://etzbneyosef.blogspot.com/2023/10/sovereignty-in-midst-of-adversity.htm

Noot van mij:

“Dit schrijven van Ephraim overdenkende brengt mij het volgende in gedachten. Zou het kunnen zijn dat wat er in Israel gebeurt een voorbeeld kan zijn om ons eraan te herinneren dat wanneer wij niet als collectief gaan handelen, Abba YHVH weleens nood zal zenden om ons de noodzaak van volk naar Zijn Hart te leren worden?“