Nieuwe episode

Ik kom tot het besef dat mijn aandacht afgestemd is op de mate van toewijding bij medegelovigen.

Jaren van bevinding liggen achter mij waardoor ik inzicht kreeg, dat de mate van inzet in verhouding niet overeenkwam met de groei die ik hoopte te zien.

Er kwamen geen toegewijde huiskringen, die in het besef dat zij vanuit de bijbelse identiteit hun naasten op de hoogte stelden van dit goede nieuws. En zo ja, dan bleef dat buiten mijn zicht.

Moest het dan uitsluitend langs mij gaan? Integendeel, het is een werk van de Ruach haKodesh en Die is mededeelzaam.

Ik, die mij in 2015 en 2016 ten dienst wilde stellen om verbinding te leggen tussen de bijbels gelovigen in binnen en buitenland, moet constateren, dat de branding van het leven en de mate van toewijding de gang en groei bepaalt van de individuele gelovige, die zich Israeliet weet naar de belofte.

Er zijn onderling teveel mitsen en maren, waardoor het fundament niet vast is. Teveel onderlinge vriendschappen op menselijke leest geschoeid ,die de groei stagneren en men juist vanwege de invloed van het voorland, geen afscheid neemt. Het lijkt of het geloof erbij mag. Dat is precies de tolerantie, humanisme en landscultuur, wat als een spinrag plakt. Slechts een bewuste keuze om de weg van heiliging in te slaan met de hulp van YHVH, zal ons bevrijding geven, niet ons eigen werk. Alleen dán zullen tolerantie, humanisme en landscultuur een ondergeschikte rol krijgen of zonodig in geval van schade, volledig hun kracht verliezen. Dan kunnen wij kracht bijzetten om van individu uit te groeien naar een collectief, een natie, een huis, dat het andere huis zal doen naderen. Alles volgens YHVH’s ontwerp en orde onder die ene Banier, Yeshua.

Niet eerder!

Het is veel te vroeg om te spreken van een vast groeiend collectief,dat toegewijd en vurig haar grenzen bewaakt. Het is er gewoon nog niet.

Na 2015 én daarvoor, zijn er, mijns inziens, nog altijd met enkele wachters, die dag en nacht niet zwijgen omwille van hun ontvangen belofte dat Hij Jeruzalem inclusief de volkeren met de Efraïmbelofte, herstellen zal. Het is Zijn hulp en kracht dat de wachters niet zullen zwijgen, daarom gaat alle eer naar Hem, Die hemel en aarde geschapen heeft. Abba YHVH liet Zijn kracht vieren, zodat leegte en ook verdriet om wat niet tot stand kwam, mij bijna overmande en ik stopte om mijzelf los te maken van het verbinden op de wijze die ik deed. Daarbij ben ik doelbewust een andere weg ingeslagen om terug te gaan naar de grondbeginselen.

Het net mag naar de andere kant uitgeworpen worden.

Ik heb het verbinden voor nu losgelaten en zoek Vaders wil voor het volgende traject.

Mijn hart ligt nu bij aansporen/ waarschuwen van hen, die wel groei vertonen, mits de Vader die in mijn gedachten brengt. En ontfermende toepassing voor hen die wel willen, maar door pijn gevangen zitten in het web van trauma.

Daarbij ga ik door met het onderhouden van de contacten in binnen en buitenland die wél feedback geven.

Met aansporing geef ik geheel Deuteronomium 32 door, die mij vanmorgen aangereikt werd. Het lied van Mozes voordat hij op de berg zijn leven liet, spreekt over het volk wat verleid wordt in ongehoorzaamheid en wij weten uit de geschiedenis wat daarop volgde. Wij zijn hun nazaten en wat gebeurt er met ons, wanneer wij YHVH’s woorden niet of niet ten volle van harte nemen?

Joh 15:1  Ik ben de ware Wijnstok, en Mijn Vader is de Landman. 
Joh 15:2  Alle rank, die in Mij geen vrucht draagt, die neemt Hij weg; en al wie vrucht draagt, die reinigt Hij, opdat zij meer vrucht drage. 
Joh 15:3  Gijlieden zijt nu rein om het woord, dat Ik tot u gesproken heb. 
Joh 15:4  Blijft in Mij, en Ik in u. Gelijkerwijs de rank geen vrucht kan dragen van zichzelve, zo zij niet in den wijnstok blijft; alzo ook gij niet, zo gij in Mij niet blijft. 
Joh 15:5  Ik ben de Wijnstok, en gij de ranken; die in Mij blijft, en Ik in hem, die draagt veel vrucht; want zonder Mij kunt gij niets doen.

Aan Abba YHVH laat ik het verbinden over. Zo Hij t wil.

Aan Hem alle eer!