We waren al wat landen gepasseerd en reden een binnenweg ergens tussen Slovenië en Italië, waar we spontaan bij een plekje stopten. Het was warm droog en zonnig weer. Heel stil.
En mét dat ik onze kampeerbus uitstapte, ervaarde ik iets, Iets van Hem, wat ik volgde.
Even alleen met Hem en luisteren wat Hij wilde delen…
Het ging over ons huis dat vervallen is en dat Hij opnieuw wil gaan herstellen.Het ontroerde mij dat Hij daar in dat stille moment mij opnieuw wilde toevertrouwen. Ik ontdekte details in de natuur, die Zijn gedachten vergezelden. Even was ik verzonken in een staat, waarin alles wegvalt. Een soort “onderons” die voor zover ik weet, eigenlijk alleen in de stilte wordt ervaren.
Wat bijzonder was, waren de vlinders,die mij vergezelden op dat specifieke pad. En dan die ene vlinder, die vrijmoedig voor me langs fladdderde en tussen mij en m’n mobiel, rustig op een prachtige blauwe bloem ging zitten. De blauwe bloem deed me denken aan Yeshua. Ik stuurde het kiekje later op naar een lieve zus,die mij een berichtje terugzond dat zij eens over die bloem,die zo schreef zij, het lijden van Yeshua vertolkte, had gesproken.
Eryngium bourgatii
Ik kan niet anders omschrijven dan dat in dit moment een stukje tijdloosheid mij omarmde, heel dichtbij was Hij waarneembaar.
Er kwam nóg zo’n moment toen we een dag in de Dolomieten doorbrachten. Na Ankaran, aar het drukkend warm was, zetten we koers naar Cortina, alwaar we twee nachten op een camping stonden met uitzicht op de Dolomieten.
Hoe vangt men een diepe ervaring in woorden? We namen een dag de tijd om in het berggebied door te brengen. Ik liep een eindje op met de andere gezinsleden om vervolgens een plekje te vinden, waar ik opnieuw een naderen ervaarde. Wanneer het de Vader behaagt om Zijn kinderen te ontmoeten, staan tijd, omstandigheden en het dagelijks gebeuren stil. Alleen Hij Die nadert of neerdaalt, telt. Details waar men opdat moment verkeert versterken en al het andere wijkt voor dat moment. Psalm 121 kwam in gedachten in een melodie die mij herinnerde aan de droom van jaren her:
Vooraf aan de reis hebben we geprobeerd contact te maken met twee mensen, waarvan wij er een via schrijven kende en de ander stond op een map van fellowshipfinder.
Deze mensen wonen voor zover wij weten in Kroatië. De rit ernaar toe was afwisselend. In de buurt van Zagreb vonden we een camping bij een meer waar wij de shabbat doorbrachten. Beide mensen meldden zich niet en zo hadden we het evengoed erg plezierig als gezin. Natuurlijk is het op een camping en dan op shabbat anders dan thuis, maar aangezien er genoeg plaats aan de kant van het meer, namen we onze stoelen mee om er een poosje te vertoeven.
De dag na de shabbat reden we richting de Adriatische Zee, om voor we daar aankwamen, een nacht door te brengen in camp Slapic vlakbij Karlovac in Kroatië. Vlak langs de camping liep een rivier die makkelijk toegankelijk was voor iedereen om er frisse duik in te nemen. Er heerste een gezellig drukke sfeer met veel lokale bevolking die op zich een vriendelijke sfeer meebrachten.
Na de shabbat zochten we in Zagreb de plaats waar de synagoge staat, we konden er niet in. De politiebewaking stond ons vriendelijk te woord. We mochten er ook geen foto’s maken en dan blijft over dat je er in de nabije omgeving gaat wandelen, mijmerend over weleer. Een gebouw aan de overkant trok eveneens de aandacht:
Onderweg naar Slovenië stopten we bij een plaats waar men zó vanaf de openbare weg een parkeerplaats op kon om aldaar de zee inte gaan. Er waren douches en verkleedhokjes en alles was kosteloos. Ik zocht een plaatsje inde schaduw en een lokale oudere inwoner wees me een beter plekje. Een oude heer liep op slippers inclusief zijn wandelstok het water in om verkoeling te zoeken.
Via Ankaran in Slovenië, waar het drukkend warm was, reden we de andere dag richting Italië. Ons doel waren de Dolomieten, een geliefde plek, vanwege natuur wat zowel vrij toegankelijk is.
Vandaar uit reden we richting Duitsland alwaar we een camperplaats vonden in een dorpje wat heel wat meegemaakt had en dan besef je dat er nog zoveel reiniging plaats moet vinden, willen we getooid zijn naar het welbehagen van onze Man en Maker.
Oberammergau, bekend om zijn terugkerende theaterspel eens in de tien jaar. Door een belofte om eens in de tien jaar het Mattheüspassie relaas uit te beelden, stierven er vanaf 1633 geen slachtoffers meer aan de pest. Omdat er teksten in het script antisemitisch werden beleefd, heeft men dat in de loop der jaren aangepast. Een krantenartikel van pakweg 19 jaar geleden geeft een aardig beeld:
https://www.trouw.nl/nieuws/passie-verjaagt-pest-uit-oberammergau~be9055df/
Op de weg terug richting Heidelberg en huis, mochten we de tijd met ons gezin doorbrengen. Bezoeken aan gelijkgestemden deden we daarná.
Ook nu kwamen de woorden waarin zowel de voetstappen als de aanwezigheid harede grond kan bewerken. Moge Hij Die ons in wil zetten, de zegen geven. Alle eer aan Hem Die ons zo liefheeft!
Op reis 